W jednym z listów do o. Honorata Koźmińskiego, Kazimiera Gruszczyńska nazwała siebie „dzieckiem krzyża", wyrażając gorące pragnienie niesienia go przez całe życie i skonania na nim. W świetle tych słów życie Matki jest przykładem przyjmowania i przeżywania cierpienia, zarówno duchowego, jak i fizycznego.
Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących tworzyła będąc siostrą posłanniczką. Podlegała swej władzy zakonnej we wszystkim, co w wypadku realizacji powierzonego jej zadania było bardzo trudne. Przez wiele lat sama ciężko chorowała. Niejednokrotnie pozostawała przez wiele miesięcy „przykuta" do łóżka, nigdy jednak nie zwalniała się z odpowiedzialności za zgromadzenie. Te trudne doświadczenia przyjmowała w całkowitym poddaniu się woli Bożej.
Matka Kazimiera to także wzór miłosiernej służby chorym i cierpiącym. Swoją troską obejmowała wielorakie wymiary ludzkiego cierpienia, przyczyniając się do tworzenia placówek służących potrzebującemu człowiekowi: szpitali, lecznic, ambulatoriów, przytułków dla dzieci, samotnych matek i bezdomnych, nie tylko na ziemiach polskich, ale także za granicą. Opieką obejmowała ludzi chorych w domach prywatnych, bez względu na ich pochodzenie, wyznanie, poglądy - jedyną miarą zaangażowania na rzecz cierpiących była miara ich cierpienia. W każdym potrzebującym upatrywała cierpiącego Chrystusa.
Troszczyła się również o podniesienie kwalifikacji sióstr pracujących przy chorych, starając się o utworzenie szkoły pielęgniarskiej. To pragnienie zostało zrealizowane 20 lat po jej śmierci, w roku 1947. We wszystkich dziełach utworzonych przez Kazimierę Gruszczyńską posługi pełniły jej duchowe córki, siostry franciszkanki od cierpiących, które do dziś kontynuują charyzmat Założycielki. Za działalność na rzecz cierpiących Matka Kazimiera otrzymała w 1915 r. od władz rosyjskich złoty medal Za miłosierdzie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz